„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка ⁽²⁹⁾

— Схадзі ў краму і купі бутэльку алею!

Муж пайшоў і праз нейкі час вяртаецца.

— Купіў? — пытае жонка.

— Бутэльку купіў, але на алей не хапіла.

* * *

— Чаму ніколі мяне не спытаеш, як я сябе адчуваю?

— А як чуешся?

— Лепш не пытай.

* * *

Гутараць два дырэктары:

— Што ты робіш, што твае працаўнікі такія пунктуальныя?

— Гэта вельмі проста: у мяне дваццаць служачых і толькі пятнаццаць офісаў.

* * *

Пасля вяселля маці маладухі не можа стрымацца ад слёз.

— Не плач, — суцяшае яе муж, — патрацілі дачку, але цяпер заўсёды будзеш магчы карыстацца свабодным туалетам.

* * *

Сын паказвае бацьку здымак сваёй нарачонай:

— Як табе падабаецца? — пытае.

— Ой, сыночку, — адказвае бацька, — яна мусіць быць вельмі багатай.

* * *

— Мамачка, ці лёгка стрымаць тайну?

— Не ведаю, дочанька; я ніколі не прабавала.

* * *

— Андрэй, я ўчора так смяялася ў тэатры, што вярнулася дадому паўмёртвай!

— Дарагая! Ты павінна паглядзець той спектакль яшчэ раз.

* * *

У прыёмнай:

— Ці ёсць дырэктар?

— Для прыгожых жанчын заўсёды ёсць.

— Дык скажыце яму, што прыйшла жонка.

* * *

Між сяброўкамі:

— Мой муж з’яўляецца найвярнейшым мужчынам у свеце, цярплівы ён і спакойны дамасед, хаця здараецца мне падазраваць, што ён папросту — гультай.

* * *

— Гэтая кашуля вельмі моцная, — расхвальвае прадаўшчыца ў краме. — Яна не баіцца ні мыцця, ні паласкання; яна проста смяецца ў пральнай машыне.

— Ведаю, — адказвае пакупнік, — ужо некалькі такіх кашуль ляснула мне ад смеху.

* * *

Кавалер звяртаецца да бацькі нарачонай:

— Прашу руку вашай дачкі.

— А маеш маёнтак?

— Я хачу з вашаю дачкой ажаніцца, а не яе купіць.