„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка ⁽²³⁾

— Каханая, — уздыхае ціха, — мушу табе прызнацца да грэху, каб мець спакойнае сумленне. Ці памятаеш, калі я сказаў табе, што мушу аб’ехаць нашы нівы? А ў сапраўднасці я паехаў да каханкі і цяпер я...

— Каханы, — супакойвае яго жонка, выціраючы хустачкаю яго спацелы лоб і гладзячы яго шчокі, — я пра гэта ведала ад пачатку. Таму і дала табе атруту.

* * *

Сустракаюцца два знаёмыя, адзін з якіх прайшоў нядаўна складаную кардыялагічную аперацыю.

— Ці гэта праўда, — пытае яго субяседнік, што гавораць пра жыццё пасля жыцця? Што чалавек адчувае, калі памірае?..

— Цяжка на гэта адказаць, аднак я ведаў, што не памёр.

— Чаму?

— Бо быў галодны і было мне страшэнна холадна.

— А як гэта маецца да смерці?

— Калі б памёр і прабываў у небе, не адчуваў бы голаду, а калі б быў у пекле, не было б холадна.

* * *

Гутараць дзве амерыканкі:

— На мінулым тыдні паляцела я з Джонам у Швейцарыю. Было цудоўна!

— Многа снегу было ў Альпах?

— Ведаеш, гэтага я нават не заўважыла.

* * *

— У твайго мужа новы касцюм!?

— Гэта мой новы муж!