„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка ⁽²⁴⁾

— Душанька ты мая! Калі б ты не памерла, я б цябе на руках насіў, прыбіраў, варыў, футру купіў бы...

У гэты момант паварушылася зямля, паднятая кратом.

— Ляжы, ляжы спакойна, душанька. На жартах не знаешся?

* * *

Гарбатаму ноччу, калі праходзіў праз могілкі, дарогу пераступіў вампір:

— Што маеш?

— Маю толькі горб...

— Давай, — сказаў вампір і вызваліў нешчасліўца ад гарба.

Шчаслівы прахожы прыбег дадому і расказаў усё жонцы. Тая раструбіла ўсё суседкам, у іх ліку і жонцы кульгавага. Пабегла тая дадому і адпраўляе мужа:

— Ідзі на могілкі і калі сустрэнеш там вампіра, скажы яму, што маеш кульгавую нагу.

Пайшоў кульгавы на могілкі. Ледзь увайшоў, як пераступіў яму дарогу вампір:

— Маеш горб?

— Не маю.

— Дык на табе!

* * *

— Не сумуй, Андрэй. За некалькі тыдняў забудзеш, што Варка цябе кінула...

— Няпраўда, бо за год, калі расплачуся за тое футра, у якім уцякла яна з дому.

* * *

У кнігарні:

— Прашу нейкую кніжку для хворага.

— Нешта сур’ёзнае? — пытае прадаўшчыца.

— Не. Атручэнне марозівам.

Другі пакупнік:

— Хачу нейкую кніжку для хворага...

— Мо на рэлігійную тэму?

— Неабавязкова, хворы ўжо выразна паправіўся.

* * *

— Пан доктар! Мне вельмі смакуе цыбуля, смажаная на алею, але пасля яды яна доўга залягае ў страўніку.

— Папрабуйце смажыць яе на рыцыне.

* * *

Жонка наведвае мужа ў шпіталі перад аперацыяй і бачыць, што ён курыць папяросу:

— Не буду сёння гаўкаць. Можа гэта ўжо твая апошняя папяроса.

* * *

Урач суцяшае хворую:

— Не турбуйцеся, усё будзе добра, яшчэ будзеце на паховінах свайго мужа...

— Ах, пан доктар... Ці гэта сапраўды так, ці адно толькі так гаворыце, каб мяне парадаваць?