„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка ⁽²⁰⁾

— Ты называеш розумам працаваць за дваццацярых?

* * *

— Вы павінны быць на працы а восьмай гадзіне, — дырэктар звяртае ўвагу спозненаму рабочаму.

— А што цікавага здарылася а восьмай?

* * *

— Мая сапраўдная страсць, гэта акварыум. Гадзінамі магу назіраць за экзатычнымі рыбкамі...

— А як да гэтага ставіцца твая жонка?

— Гэта не яе справа, чым я займаюся ў бюро.

* * *

Начальнік кліча свайго падуладнага:

— Хачу падзякаваць вам за вашу працу. Вы заангажаваны, працавіты, адказны, разумны...

— Ці гэта абазначае, што не будзе квартальнай прэміі?

— І да ўсяго сказанага яшчэ праніклівы.

* * *

— Пані Бася! Я заўважыў, што вы прыходзіце на працу апошняй, а выходзіце першай...

— Вядома, пан дырэктар, што не магу спазняцца два разы ў суткі.

* * *

— Спозніліся вы сёння, пані Ліда...

— Прыкра мне, заспала.

— Небывалае! Дык вы і дома спіце?

* * *

— Якія ў цябе, Андрэй, умовы працы ў новай фірме?

— Цудоўныя! Магу прыходзіць у бюро ў любую пару перад восьмай, і выходзіць магу таксама калі захачу пасля семнаццатай.

* * *

Сын да бацькі:

— Татка, што гэта такое дзяржава?

— Гэта так, як сям’я, вельмі вялікая. Уяві сабе, напрыклад, што мама з’яўляецца міністрам фінансаў, а бабуля мінстрам унутраных спраў...

— А ты, татка, напэўна з’яўляешся прэзідэнтам?

— Не, сынок. Я з’яўляюся падаткаплацельшчыкам.

* * *

Лекар да хворага:

— Сёння перад сном каўтаніце тры пілюлькі, а заўтра, калі наогул абудзіцеся, наступныя тры.

* * *

— Ці дапамаглі вам тыя кроплі, якія я запісаў вам у час апоняга візіту?

— Вельмі! Мой дзядзька памыліўся і выпіў усе, я застаўся адзіным спадкаемцам.

* * *

Хірург да хворага, які патраціў усе пальцы на абедзвюх руках:

— Не турбуйцеся. У наш час медыцына робіць цуды. Вокамгненна прышыем вам усе вашы пальцы. Маеце іх з сабою?

— Не, бо не меў як падняць іх з зямлі.