„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка ⁽¹⁴⁾

— У вас ліфт не працуе?

— Наш ліфт працуе, а вы цяпер у тэлефоннай кабіне.

* * *

— Чуў я, што вельмі здорава хадзіць басанож.

— Маеш рацыю. Калі я рана прачынаюся ў чаравіках, невыносна баліць мне галава.

* * *

— Спадар бармен, ці быў я тут мінулай начы?

— Былі.

— І прапіў дзвесце злотаў?

— Вядома.

— Дзякуй Богу, бо ўжо думаў, што згубіў.

* * *

П’яніца, вяртаючыся з папойкі, упаў у лужыну. Падбег да яго сабака і стаў лізаць яму твар.

— Не-е-е, — адгаворваецца п’яны. — Няхай пані не просіць мяне і не цалуе, бо я і так за стол больш не сяду.

* * *

У гарадскі аўтобус уваходзяць двое п’яных.

— Ці я даеду на гэтым аўтобусе на чыгуначны вакзал? — пытае першы.

— Даедзеце.

— А я? — пытае другі.

* * *

П’яны выходзіць з рэстарана:

— Парцье! Таксі пад дзверы.

— Я не парцье, толькі адмірал!

— Тады прашу катэр пад трап.

* * *

У купэ цягніка сядаюць жанчына, малады мужчына і ксёндз. Усе дастаюць газеты, выпадкова аказваецца, што тыя самыя, і бяруцца рашаць крыжаванку. У пэўнай хвіліне жанчына пытае:

— Ці каторы са спадароў ведае, што гэта можа быць: сем вертыкальна — частка цела жанчыны на пяць літар; першая „п”, апошняя „а”?

— Пятка, — падказвае мужчына.

— Ёсць у каго-небудзь гумка? — пытае ксёндз.