„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка ⁽¹⁵⁾

— Колькі разоў трэба табе паўтараць, што не хачу цябе бачыць у п’яным выглядзе?

— Дык навошта чакаеш мяне да пятай раніцы?

* * *

У гасціне:

— Колькі лыжак цукру ўсыпаць у вашу каву? — пытае гаспадар госцю.

— Пяць. Толькі не мяшайце, бо не люблю салодкага.

* * *

П’яніца да прадаўшчыцы ў парфумернай краме:

— Чаму адэкалон „Для мужчын” прадаеце без наклеек?

— Для вас хіба гэта не мае вялікага значэння...

— Гэта для вас можа быць без значэння — абы толькі прадаць. А мне паставіць на стол без наклейкі — не выпадае!

* * *

— Найлепшы спосаб на агульную цвярозасць грамадства выпадкова прыдумалі ў адным шатландскім рэстаране.

— Што гэта за спосаб?

— Папросту не даліваюць гарэлкі да вады.

* * *

— Пан доктар, ужо два месяцы прымаю таблеткі, каб пахудзець і зусім яны не памагаюць, — скардзіцца пацыент.

— Гэта немагчыма! І прымаеце іх так, як я вам загадаў: дзесяць разоў у суткі?

— Вядома! Адну пасля кожнай яды.

* * *

Гутараць дзве сяброўкі:

— Мар’ян расказвае пра мяне адны ілгунствы.

— Радуйся, што не гаворыць пра цябе праўду.

* * *

— Мая жонка ўцякла з маім прыяцелем.

— З каторым?

— Не ведаю. Але, пэўна, маім найлепшым, калі яе забраў ад мяне.

* * *

Размаўляюць два сабакі:

— Меў я непраспаную ноч; ляжаў на мёртвай блысе.

— А чым табе надакучыла мёртвая блыха?

— Нічым, але на яе паховіны прыйшла сотня жывых.

* * *

— Ці ведаеш, што ёсць такія сабакі, якія маюць больш розуму ад сваіх уласнікаў?

— Гэта не навіна. У мяне самога такі сабака.

* * *

— Сабака, якога вы мне ўчора прадалі, аказаўся не сабакам, толькі сукай.

— Гэта такая раса; яго маці была сукай.