„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка ⁽²⁾

— Баюся, што зараз пасля аперацыі ачуняю, урач мяне выпіша дадому і больш вас не ўбачу...

— Не турбуйцеся, — адказала медсястра. — Урач, які будзе вас заўтра аперыраваць, здаўна закаханы ў мяне. А да таго сёння рана бачыў, як вы мяне цалавалі.

* * *

У бальніцы:

— Чаго вы скакалі з трэцяга паверха? — пытае лекар. — Што схіліла вас да такога адчайнага кроку?

— Ілгунства жанчыны.

— Мужчына павінен праявіць характар, а не адразу скакаць з акна.

— Я мусіў. Яна схлусіла, што мужа няма дома.

* * *

Гутараць два пенсіянеры:

— Быў я ўчора ў краме і бачыў там неблагі адпачывальны гарнітур.

— А колькі ён каштаваў?

— Паўтары тысячы.

— Якая гэта была мэбля?

— Два ліхтары і труна.

* * *

— Калі вы адрачэцеся ад гарэлкі, — кажа лекар пацыенту, — вы прадоўжыце сабе жыццё напалову.

— Цяпер мне гэта яшчэ зарана. Пачакаю да сямідзесяці гадоў.

* * *

Гутараць дзве сяброўкі:

— Паслухай рады спрактыкаванай жанчыны і выйдзі замуж.

— А я і чакаю, каб мне гэта запрапанаваў нейкі неспрактыкаваны мужчына.

* * *

Паехаў муж у замежную камандзіроўку і там памёр. Удава выслала двух яго сяброў па прах. Прывезлі яны прах, але перад самым домам упусцілі ўрну і прах рассыпаўся. Доўга не думаючы згарнулі са сметніка крыху попелу і ўручаюць урну ўдаве. Яна адкрывае ўрну і ўздыхае:

— Вось, Пецька, што па табе засталося: жменька попелу і некалькі шкарлупін па яйцах.

* * *

Паляўнічы вярнуўся з працы дадому і пытае жонку:

— Званіў мо нехта мне?

— Так. Званіла тая качка, якую ты ўпаляваў у мінулую нядзелю.

* * *

Сужонства ў тэатры:

— Ведаеш, каханая, — кажа муж, — мучыць мяне страшэнная смага. Схаджу ў буфет і вып’ю бутэльку піва.

— Ты ж абяцаў, што на год адказваешся ад алкаголю.

— Гэта праўда, толькі ў праграме выразна напісана, што паміж першым і другім актам мінае два гады.