„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка ⁽¹⁾

— Ці вы робіце прабежкі, як я вам раіў апошнім разам?

— Безумоўна! Калі ўстаю ад стала, адразу бягу легчы на тапчан.

* * *

У шпіталі:

— Як вы сябе адчуваеце? — пытае лекар хворага. — У лісце, які вы мне прыслалі, наракаеце на страўнік, а па сутнасці вы хварэеце дыябетам.

— Бо, бачыце, дома ніхто не ўмеў напісаць слова „дыябет”.

* * *

Лекар інфармуе пацыента, што той хворы на рак.

— Толькі не гаварыце гэтага нікому, — просіць хворы. — Гаварыце, што ў мяне СНІД.

— Чаму?

— Па-першае: гэта будзе сенсацыя — першы выпадак гэтай хваробы ў маім мястэчку. Па-другое: бачу ўжо воблікі тых малойчыкаў, якія ў апошні час забаўляліся з маёй жонкай.

* * *

Хірург паведамляе хвораму:

— У мяне для вас дзве навіны: добрая і дрэнная. Каторую хочаце пачуць першую?

— Спярша дрэнную.

— Трэба вам ампутаваць абедзве нагі.

— Мой Божа! — усклікнуў хворы. — А добрая?

— Хворы, што ляжыць каля акна, хоча купіць вашы тапкі.

* * *

Акуліст хваліцца перад хірургам:

— Удалася мне неймаверная аперацыя! Жанчыне, невідушчай ад дваццаці гадоў, перашчапіў вочы трусіка і цяпер яна стала добра бачыць.

— У мяне таксама ёсць чым пахваліцца, — адказвае хірург. — Чалавеку, якому трамвай адрэзаў галаву, прышыў яе назад і ён цяпер у форме.

— Немагчыма! А бачыў хто яго?

— Так. Твая відушчая пацыентка.

* * *

Пацыент будзіцца з наркозу пасля аперацыі ў клініцы і даведваецца, што апрача апендыкса яму выразалі і міндаліны.

— Бо, бачыце, — тлумачыць яму прафесар, які яго аперыраваў, — студэнты так мне апладзіравалі, што я быў вымушаны выразаць яшчэ нешта на біс.

* * *

— Якая ў мяне ў сапраўднасці хвароба? — пытае пацыент лекара.

— Не ведаю. Гэта высветліць анатаміраванне.

* * *

Размова ў рэстаране:

— Чым больш п’ю, тым больш трасуцца мне рукі. Чым больш трасуцца мне рукі, тым больш разліваю гарэлкі з чаркі. Значыць: чым больш п’ю — тым менш п’ю.