„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка ⁽³²⁾

— У лютым.

* * *

— Якое здарэнне найбольш драматычнае ў жыцці мужчыны?

— Калі будзіцца з цвёрдым чэлясам у далоні і сцвярджае, што гэта не ягоны...

* * *

— Што гэта такое: чырвонае, тоўстае і спараджае прыемнасць, калі ўваходзіць?

— Дзед Мароз.

* * *

Гутараць дзве сяброўкі:

— У маім жыцці была толькі адна сапраўдная любоў.

— Хто?

— Салдаты.

* * *

У судзе:

— Чаму вы хочаце развесціся з мужам? Ці ёсць нейкая важная прычына?

— Так, высокі суд. Кожны раз, калі я сядала яму на калені, ён пачынаў мне дыктаваць лісты.

* * *

Гутарка на азнаямленчай вечарыне:

— Гляньце на таго старога балвана, які танцуе з тою фарбаванай бландзінкай; гэта мой дырэктар. Большага крэціна на свеце няма!

— А вы мяне знаеце?

— Не.

— Я з’яўляюся жонкай вашага дырэктара.

— А ці вы мяне знаеце?

— Не.

— Ну то слава Богу.

* * *

— Андрэй, ты адрокся ад сваёй пасады? Твой дырэктар быў хіба здзіўлены гэтым?

— Не. Пра тое, што кіну, ён ведаў раней ад мяне.

* * *

— Не ведаю, навошта гэтыя жанчыны патрабуюць столькі грошай. Яны ж не п’юць, мала кураць і не бегаюць за кабеткамі...

* * *

Дырэктар да сакратаркі:

— Ці маглі б вы забыць усё пра той цудоўны Парыж?

— Гэта залежыць ад таго, якую атрымаю прэмію.

* * *

Дырэктар да сакратаркі:

— Калі згодзіцеся паехаць са мною на некалькі дзён у Закапанэ, атрымаеце залаты гадзіннік.

— А калі не згаджуся?

— Тады гадзіннік атрымае мая жонка.

* * *

Між студэнтамі:

— Быў на лекцыі?

— Не, праспаўся дома.