„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка ⁽⁴⁾

— Давай кашалёк!

— Не забірайце мне, я ж — жанчына...

— Не буду вас чапаць. Толькі мне грошы!

— Ах! Вы такі самы, як і ўсе мужчыны!

* * *

Найбольшая бомба — жанчына. Упадае ў вока, раніць сэрца, дзіравіць кішэню і вылазіць бокам.

* * *

Замежная журналістка пытае амерыканскага кангрэсмена:

— Чаму ніколі жанчына не стала прэзідэнтам ЗША?

— А ці вам вядома, што прэзідэнту ЗША павінна быць больш чым трыццаць пяць гадоў?

* * *

Да сідзячага на лаўцы ў парку Колі дасядаецца прыгожая бландзінка:

— Выбачайце, што перашкаджаю, але вы нагадваеце мне майго трэцяга мужа.

— А колькі іх было ў вас?

— Двух.

* * *

Гутараць дзве сяброўкі:

— Уяві сабе, які бессаромны гэты Андрэй! Учора запрасіў мяне да сябе, каб паказаць маркі.

— І што?

— Ён сапраўды мае альбом.

* * *

— Ці будзеш верным і кахаючым мужам? — пытае ксёндз жаніха.

— Будзе, будзе! — хутка адказвае маладуха.

* * *

— Варка, як доўга ведаеш гэтага Мікалая?

— З тае пары, калі мы былі яшчэ равеснікамі.

* * *

Адна эскімоская дзяўчына вырашыла скаратаць ноч з нарачоным. Раніцай сцвердзіла, што яна ў шостым месяцы цяжарнасці.

* * *

— Ці любіш дзяцей, Маруся?

— Так, але яшчэ больш люблю супрацьзачаткавыя сродкі.

* * *

Мужчына ніколі не павінен пярэчыць жанчыне. Павінен пачакаць, аж гэта зробіць яна сама.

* * *

— Каханы, мне здаецца, што ты мяне ўжо не кахаеш так, як да шлюбу.

— Даражэнькая, ты ж ведаеш, што мяне ніколі не цікавілі замужнія жанчыны.