Zdjac sutanne i lac

Мікола ВАЎРАНЮК

Ксёндз Кімша, праўда, не зніжаецца да ўзроўню ксяндза Вяжбіцкага і не ўжывае слоў, якіх культурныя людзі ўжываць не павінны, але не пазбягае непраўдзівых ацэнак і нерэальных патрабаванняў. У пісьме чытаем, напрыклад: „...Jego Ekscelencja Ksiadz Arcybiskup Metropolita pragnie poinformowac, ze ekipy, ktore niе naleza do zespolu redagujacego program katolicki, a pragna do przygotowywanych przez siebie reportazy itp. wykorzystac material zrealizowany w czasie uroczystosci koscielnych, badz na terenie obiektow bedacych wlasnoscia Kosciola, winne zwrocic sie z prosba o pozwolenie do Kurii Metropolitalnej”. Кожны юрыст скажа ксяндзу доктару, што матэрыялы, зробленыя працаўнікамі Польскага тэлебачання і захоўваныя ў архіве гэтай установы, з’яўляюцца выключна яе ўласнасцю. Іншыя працаўнікі фірмы не маюць ніякага абавязку прасіць згоды на іх выкарыстоўванне асоб трэціх, прыватных ці юрыдычных, у тым і так шанаваную ўстанову як Каталіцкі касцёл.

Нічым неапраўданая радасць курыі з вялікай колькасці гледачоў каталіцкіх перадач, бо 9-10% паводле лютаўскага апытання, на якое спасылаецца ксёндз Кімша, гэта адзін з ніжэйшых паказчыкаў у Беластоцкім тэлебачанні. У той час, напрыклад, у праваслаўнай перадачы „U Zrodel Wiary” было звыш 40% гледачоў. Паводле чэрвеньскага апытання, каталіцкія перадачы глядзіць толькі 6 тысяч асоб. Для параўнання — меншасную „Самі пра сябе” дзесяць разоў больш.

Але найважнейшае, чаго ў пісьме Беластоцкай мітрапалічай курыі няма. Няма там, менавіта, нават слова пра скандальны ў форме і змесце ліст ксяндза Яна Вяжбіцкага. А канцлер курыі ксёндз Адам Крашэўскі ў размове з газетай „Kurier Poranny” нават здзіўляецца, што хтосьці можа адчуць сябе абражаным: „Czy juz nie mozna w wolnej Polsce powiedziec kіlka slow?”

Сам ксёндз Вяжбіцкі, не чуючы ніякага папроку ад сваіх начальнікаў, збіраецца наводзіць парадкі ў Беластоцкім тэлебачанні па-свойму: „Nic tylko zdjac sutanne, zakasac rekawy i lac” („Kurier Poranny”, 19.09.2000).

* * *

Ксёндз Ян Вяжбіцкі, як рэдактар каталіцкіх тэлеперадач, з’яўляецца вуснамі мясцовага Касцёла. Калі пасля такіх вылазак застанецца ён на сваім месцы, будзе гэта абазначаць, што так менавіта думаюць у Беластоцкай каталіцкай мітрапалічай курыі. Тады словы ксяндза канцлера Адама Красінскага: „nie chcemy wojny religijnej” будуць гучаць проста няшчыра.

А што датычыць Тамары Саланевіч, якая міма волі па смерці стала прычынай шчырага да слёз ліста ксяндза Вяжбіцкага, дык хто як хто, але каталіцкі святар павінен ведаць лацінскі прынцып: „De mortibus aut nihil aut bene”.