Аргумент наконт канца свету

Міраслаў ГРЫКА

Мне не вельмі падабаецца жыць зараз. Прама зараз, і нават не ў эпоху Адраджэння, якая адкрыла... чалавека. Гэта не значыць, што яго не было раней. Так, ён быў, але нібы пахаваны ў цені, адкінутым адчувальна жорсткім Богам, і цёмнымі знакамі непазбежна набліжаючагася Апакаліпсісу. Адраджэнне вывела нас, людзей, з катакомбаў пастаяннага страху і марнай працы на паверхню свету. Мы пачалі пазнаваць яго такім, якім мы ведаем сябе. Як мы бачылі сябе тады, гэта іншае пытанне — ці саромеліся мы сябе, ці радаваліся? Войны, якімі яны былі, працягваюцца і сёння. Варварства было і ёсць асновай нашай цывілізацыі. Верагодна, цяпер, што было досведам мільёнаў людзей, якія жылі раней, было гэтак жа непрыемна для многіх з іх, як і для мяне ў ХХІ стагоддзі. Хоць я не буду адмаўляць гэтага, для мяне гэта камфортны час. Нямецкае вынаходніцтва ХІХ стагоддзя — пенсія — дазваляе мне весці адносна спакойнае існаванне. Дзяржава ўсеагульнага дабрабыту — яшчэ адно сучаснае вынаходніцтва, хоць і ўжо не нямецкае, забяспечвае мяне базавай медыцынскай страхоўкай, паліцэйскай і ваеннай абаронай. Не прашу міласціну каля храма. Аднак цяпер я выкарыстоўваю яе ў многіх прыемных адносінах. Патэнцыйна ўвесь зямны шар знаходзіцца ў межах маёй дасяжнасці. Я магу... о, столькі! Я магу сесці на любы цягнік... у Парыж ці Пцім. Я магу дабрацца да берагоў аднаго з маіх любімых Астравоў Трабрыян за два дні на самалёце ці хуткай маторнай лодцы. Я магу (...)