Ці гэта наш Марш?

Міхал ІВАНЮК

За дзень да 11 лістапада адзін з маіх калег з беластоцкай рэдакцыі «Беларускага радыё Рацыя» апублікаваў у сацыяльных сетках пост з пытаннем, што робяць беларусы на Маршы Незалежнасці, арганізаваным польскімі нацыяналістычнымі і этнічнымі групамі. Што робіць на гэтым маршы «МІЖМОРСКАЯ КАЛЁНА»? У чыіх шэрагах павінны маршыраваць беларускія эмігранты, а таксама грамадзяне суседніх краін, такіх як Літва, Латвія, Эстонія і Украіна, якія змагаюцца са сваімі складанымі адносінамі з Расійскай Федэрацыяй? Калі я ўпершыню разглядаю гэтую тэму з пункту гледжання падляшскага беларуса, гэтыя людзі ідэальна ўпісваюцца, будзем шчырымі, «як удар у вока». Гледзячы на гэта з нашага мясцовага беларускага пункту гледжання, удзел у гэтым маршы — гэта прамое адмаўленне таго, хто мы ёсць і за што мы змагаліся і імкнуліся гадамі да поўнай самастойнасці і прызнання. Як мы можам стаяць у адным шэрагу з людзьмі, для якіх рэйд 1946 года капітана Рамуальда Бурага і яго людзей не з’яўляецца этнічнай чысткай і злачынствам, а простым актам помсты за падтрымку «чырвоных»? Як мы можам стаяць у адным шэрагу з людзьмі, для якіх Гродзенская вобласць — гэта не частка суседняй краіны, а для нас — частка нашай духоўнай радзімы, але часова «акупаваная» тэрыторыя, якая калі-небудзь вернецца да Вялікай Польшчы, бо Польшча заўсёды павінна быць вялікай — бо менавіта гэтаму вучылі гэтых людзей у школах, і менавіта гэта ім убіваюць у галовы падчас гэтага маршу? (...)