Каб жыла Бацькаўшчына

Уладзімір АРЛОЎ

Спаўняецца 105 гадоў Слуцкаму збройнаму чыну. Тады, у лістападзе 1920 года, пачалося самае маштабнае змаганне за беларускую незалежнасць пад сцягамі БНР. Больш за месяц тысячы нашых продкаў са зброяй у руках супрацьстаялі шматкроць мацнейшым бальшавіцкім сілам. Частка случакоў, працягваючы барацьбу, засталася на падкантрольнай саветам тэрыторыі і пазней. Тыя падзеі далі айчыннай гісторыі нямала герояў. Іх імёны замоўчваліся ў савецкія часы, пад забаронаю яны і пры цяперашнім рэжыме. Прапаную чытачам „Нівы” некалькі аповедаў пра тых, хто — як яны самі казалі — пайшоў паміраць, каб жыла Бацькаўшчына.

Лукаш Семянюк

Гераізм — найперш здольнасць дзейнічаць на карысць абранай высокай мэты.

Сялянскі сын беларус Лукаш Семянюк быў надзелены гэтай здольнасцю.

Праслужыўшы дзесяць гадоў у царскай арміі, у тым ліку і ў час Першай сусветнай вайны, ён пры пачатковай адукацыі лёгка чытаў мапы, меў навыкі ў тактыцы і задаткі камандзіра, выдатна валодаў разнастайнай зброяй.

У жніўні 1918 года Лукаш узначаліў у родных мясцінах паўстанне супроць акупантаў — кайзераўскіх войскаў. Сялянскі выступ агульнымі намаганнямі жорстка задушылі немцы з чырвонаармейцамі.

На перасылцы ў бальшавіцкую турму Семянюк учыняе дзёрзкія паспяховыя ўцёкі, за што атрымлівае ад рэвалюцыйнага трыбунала завочны смяротны прысуд. Даведаўшыся пра тое, нядаўні паўстанец кажа паплечнікам, што яшчэ невядома, каго (...)