Кароткія гісторыі пра каханне

Міра ЛУКША

Янка і Ганка. Аднойчы ў вёсцы Сладэчна, дзе нават курыны яйкі былі з сэрцайкамі, жыў сабе пан Янка — малады інсемінатар і па сумяшчальніцтве музыка на дудзе. Ён быў славуты тым, што мог зайграць «Кацюшу» так, што нават буслы пачыналі танчыць трасуху на страсе.

Але вось аднойчы, калі Янка ішоў да каровы па трапяткой вясновай сцяжынцы, з кустоў выбегла дзяўчына з кошыкам трускалак і крыкнула:

— Ой, вочы ў цябе, як два абаранкі ў сонцы!

Гэта была Ганка — дачка мясцовай шаптухі, хаця сама была досыць крыклівая. Яна шукала сабе «не проста хлопца, ды каб з дудой!». І тут хочаш — маеш: Янка.

З таго дня ён іграў ёй пад вокнамі кожны вечар, а яна яму выносіла пірагі з мёдам. Усё Сладэчна гудзела: «Ну і любоў, як той казаў!».

На вяселле яны прыехалі на возе, запрэжаным у казу і гусака, пакуль коні страйкавалі, і згулялі такую вясёлую бяседу, што нават зубр з пушчы прыйшоў пагуляць у Сладэчна.

Так і жывуць: ён — іграе, яна — пячэ, а ўсе суседзі ходзяць да іх па настрой і рэцэпты кахання на кожны дзень.

Любоў на базары

У мястэчку Нервішкі ўсе ведалі пра каханне толькі з песень Міхала Дудкі — мясцовага гарманіста, які іграў каля кірмашовага шапіка з булкамі і яблыкамі. А вось каб хто шчыра закахаўся — такога не было з часоў, як баба Рагна выйшла замуж за паштальёна года і з’ехала ў Майнаўку.

Ажно ў адзін чацвер, калі ўсю плошчу затапталі куры, (...)