Цуд на Дняпры

Міраслаў ГРЫКА

Вайна дзяржавы з залежнасцямі нагадвае жорсткую і трагічную вайну Расіі з Украінай. З аднаго боку, яе найбольш востра адчуваюць польскія курцы. З іншага — украінскія мірныя жыхары. Больш за тое, многія з іх, верагодна, таксама з’яўляюцца заўзятымі курцамі, што дэманструе цесныя сувязі паміж дзвюма народамі. У абодвух выпадках стратэгічныя мэты войнаў, якія ў выніку разгарнуліся, выразна акрэслены — выкараніць залежнасць, выдзерці Украіну. Аднак у абодвух выпадках вайна нічога не вырашыць. Гэта проста радыкальны метад зрушэння невырашальных праблем з цягам часу. І яны будуць заставацца такімі, пакуль будзе захоўвацца несправядлівы статус-кво: прыгнятальная па сваёй сутнасці дзяржава і імперская апантанасць расіян. Усё гэта вынікае з адной крыніцы: утапічная фантазія — тут грамадства, свабоднае ад чалавечых заган; там — пра Вялікую Расію, якая аб’ядноўвае славянскія народы пад пацертым ленінска-бальшавіцкім сцягам, і хто ведае, магчыма, нават народы ўсёй Еўропы, але ў ідэале палову свету. А паколькі трэба з чагосьці пачынаць, была абрана Украіна. Цяпер яны чакаюць Цуду... на Дняпры. Вядома, у абодвух выпадках, тактычна, гэта адбываецца на розных узроўнях рэпрэсіўных дзеянняў, і маштаб чалавечай трагедыі таксама адрозніваецца. Тым не менш, кошт вайны, які нясуць два грамадствы, наканаваныя на Цуд, разбуральны. І мы ведаем, які ён. Я буду з эмпатыяй маўчаць пра ўкраінскіх ахвяр агіднай вайны, распачатай Расіяй. Бо з за (...)