Вёска

Віктар САЗОНАЎ

Ціха. Такая ціш, аж вушы закладае. І можаш не калупацца ў вушах пальцам. Не дапаможа. Лепш у носе. Вынік той жа, а падымаць руку трэба менш.

Гэта я ў вёску прыехаў. Далёкую, закінутую, на ўзбочыне ад праезджых дарог і тэхналагічных прарываў. Такіх зараз багата. Хацеў сказаць багата развялося, але ж усё акурат наадварот. Яны, як шляхетныя звяры, у няволі не размнажаюцца. У няволі чалавечага забыцця.

Не разводзяцца яны, а знікаюць. Сярод лесу, поля і цішы.

— Ціха тут у нас стала, — кажа цётка Ганна, адна з апошніх жыхарак, якая засталася дажываць свой век тут. — Мне часам здавацца пачынае, што можа глухну ўжо. Але пасля ўключу тэлевізар, і разумею, што не. Бо чую, што ў тэлевізары плятуць нешта незразумелае. Самі не ведаюць, што нясуць. Дурное, але гавораць з сур’ёзным выглядам. Думаюць, я ім паверу. Ага. Нашлі дурную. А як высуну галаву ў акно на вуліцу, то там ніхто нічога не гаворыць. Ціха, як на могілках.

Калісьці такая ціш мяне здзівіла толькі ў нябёсах. Толькі ў небе яе і можна было пачуць тады.

Так. Я быў там. У небе. І не аднойчы. Але вы хіба не пра тое падумалі.

Я пра самы звычайны выпадак наведвання неба, які можа сабе дазволіць кожны лайдак, і не лайдак таксама. Аніякай там містыкі, пераадольвання гравітацыі левітацыяй, ці якой там яшчэ магіяй.

Было акурат зусім наадварот, усё матэрыяльна, натуральна, банальна і брутальна. І ніхто майго меркавання не спытаў. Узялі як (...)