Лавачка... інтэрнэтная

Міраслаў ГРЫКА

Былыя гарадскія бежанцы вяртаюцца ў вёску. Буслы-пенсіянеры, якія пакінулі свае сямейныя гнёзды дзеля працы, адукацыі, лепшага жыцця, у пошуках страчанага прэстыжу культурнай ідэнтычнасці, страчанай з за прагрэсу цывілізацыйных змен. Сёння, стомленыя міграцыйным падарожжам, але ўсё яшчэ поўныя энергіі і тугі па ідэалізаваным мінулым, якое натхняе на вяртанне, яны старанна аднаўляюць свае разбураныя гнёзды — як буслы! Часам першым крокам у іх рамонце з’яўляецца аднаўленне лавачкі перад хатай, сапсаванай гадамі занядбання. Таму яны вяртаюцца ў вёску... як людзі-буслы, так і вулічныя лаўкі. Апошнія вяртаюцца на сваё ганаровае месца, трымаючыся, як дыктуе традыцыя, за пярэдні плот і за ім да адасобленага ўчастка, і, нарэшце, дадому, як заўсёды, поўныя прыемных успамінаў. І нават калі яны дрэнныя, дастаткова ведаць, што яны існуюць, але няма сэнсу зацыклівацца на іх без патрэбы. Але сённяшнія вуліцы заасфальтаваныя, дык дзе яны стаяць з брукаванкай, пакрытай гноем або жвірам? І самі сядзібы ўжо не захламленыя мітуслівым беспарадкам, а ўладкаваныя па еўрапейскай модзе, — кветкі і газоны. Платы таксама іншыя: драцяныя, чыгунныя, алюмініевыя, мудрагелістыя — не з сучкаватых штыкетнікаў. Можа, ранейшая вясковая эстэтыка, якая характарызавалася эгалітарызмам, навязаным беднасцю, была значна больш вытанчанай у параўнанні з гэтай новай, дэмаралізаванай эгаістычным індывідуалізмам і эканамічнай няроўнасцю. Тое ж самае і з (...)