Шпацыр па здзічэлым лесе (17)

Ганна КАНДРАЦЮК

Пра Шуру казалі, што яна прынесла смерць з лесу. Нешта завярнула ў галаве. Яна, старая дурніца, што не ўмела адрозніць гарчака ад падбярэзніка, палезла па бэткі. Ну так ужо заманіла, не падыходзь. Няма да яе прыступу. У яе хворыя нага, баліць з маладых гадоў, а яна ўсё роўна прэцца ў Кострын, насупраць усім перасцярогам. Аж лопне цярплівасць: — То ідзі з перунамі! Ідзі і не вяртайся!

Шура вярнулася з пустым кашом і, мала тае збіральніцкай няўдачы, у яе хворую нагу ўпіўся скажоны клешч. Тры тыдні валялася ў бальніцы, а ў апошнюю ноч, калі мелі ўжо выпісаць дахаты, пакаўзнулася ў прыбіральні, грымнула галавой аб падлогу і, на здзіўленне самой сабе, сканала. Недавер, як пасля гаварылі ўдзельнікі мярлінаў, адмаляваўся на яе васковым, мёртвым твары.

— Якое жыццё, такі канец! — кажа жанчына з суседства.

Іншая рэч, немагчыма звычайна ў нас захварэць і памерці, а ўжо ніяк немагчыма прамаўчаць імпэтны паход у Кострын. Тут адразу ўспомняць праклёны, дурны лёс, грахі маладосці...

І не змаўчыш, не махнеш рукою. Бо ў Шуры былі грахі і правіны, пра якія не скажаш «было-мінула»...

* * *

Ці можа тыя Шурыны грахі наклікалі летуценні Альбіны, якая не знаходзіла сабе месца і проста ў вочы рэзала матку-праўду, зусім не карэктную ў праваслаўным свеце. Пры кожнай нагодзе яна, наіўная дзюндзечка, гаварыла такое:

— У мяне адна мара, — клялася Альбіна, — каб Тадзё ўзяў сабе за (...)