Шпацыр па здзічэлым лесе (16)

Ганна КАНДРАЦЮК

Хадзіць па Нараўскай дарозе, гэта як плысці па рацэ, да якой уліваюцца многія прытокі. Кожны раз цягне павярнуць у бакавую дарогу, а найбольш на вытаптаную звярынай трапінку.

Іду, ці больш дакладна, прадзіраюся між траў і галля, якія бязлітасна сцёбаюць па нагах, ліпне да твару павуцінне, барабаняць над галавой дзятлы.

Гожа і страшна, як і патрэба да шчасця.

Трапінка прыводзіць мяне на няскошаны луг, які сам сабой напамінае паляну, агорнутую полем рапсу. Сюды цягнуць з усяго лесу сарны паласавацца апошнімі латкамі натуральнай расліннасці. Прыстаю на краю лесу і ўзіраюся ў глыб сябе. Карціна з сарнамі напамінае нешта знаёмае, але відаць яно не з гэтага часу і жыцця. І, здаецца, урастаю ў зямлю. Мне не хочацца зрушыць з месца, бо цела і душу працінае цішыня і ўзрушанасць. Сарны таксама не звяртаюць на мяне ўвагі, яны час ад часу падымуць галовы, каб праверыць, ці не зрушылася з месца гэта дзіўнае «дрэва», што выйшла з лесу.

* * *

Раніцай, калі ў пранізлівай цішыні сядзім побач з матуляй, яна каторы ўжо раз распавядзе мне быліцу пра правілы жыцця. Напрыканцы жыцця гэты архаічны аповед для яе важнейшы за ўсе тэлесерыялы, якія глядзела яна ў апошнія гады.

Яе аповед — класічны рэлікт непісьменнай культуры, апошні раз мадыфікаваны ў пасляваенныя гады. Гэта відаць па дэталях. І калі пытаю ў маці, адкуль яна ведае гэту гісторыю, яна пацвярджае здагадкі:

— То яшчэ (...)