Жахвы-асцыдыі

Міраслаў ГРЫКА

Тэмы круціліся вакол палітыкі — актуальныя, бо пішу гэта ў дзень прэзідэнцкіх выбараў. Хто выйграе, а хто прайграе? Мы, гэта значыць яны, або яны, гэта значыць мы. У цэлым мы заўсёды прайграем, калі нас раздзяляе непрымірымая родавая варожасць. Перамагаем, калі падзелы замяняюцца дыскурсам, павагай да аргументаў іншага боку і талерантнасцю да перакананняў іншых. Цікава, аднак, што палітыка будуецца не на доўгатэрміновых мірных стратэгіях — дыскусіі, узважванні аргументаў, талерантнасці — а на гвалтоўных, жорсткіх і кароткатэрміновых ваенных стратэгіях. Схаваны намер апошніх — кароткатэрміновы поспех, перспектыва не больш чым на некалькі-дзясятак гадоў. Мір, аднак, — гэта працяглы працэс, які выходзіць далёка за гарызонт ваеннай рыторыкі. У яго слоўнік увайшлі такія паняцці, як такія паняцці, як пабудова, спалучэнне, выраўноўванне, гарманізацыя. А гэта патрабуе часу. Можна сказаць, бясконцы час. І рэсурсы падтрымкі, гэта значыць цярпенне, альтруізм і... скажам шчыра, шмат грошай. Таму што трэба мець штосьці, каб нешта даць. Але што ж, так яно і ёсць! Яшчэ ніхто нічога не ведае, выбарчая цішыня! Але ўсе задаволеныя — чаму? Невядома! — спадзяваннямі на гэтыя выбары. Кажуць, яны паміраюць апошнімі. Ці значыць гэта, што акрамя іх нічога не засталося? Для мяне надзея асацыюецца з пластыкавым туманам, з якога можа паўстаць любая форма. У кантэксце прэзідэнцкіх выбараў ён можа прыняць форму фантасмагарычнай пачвары або мілага (...)