Прайшло каханне

Міра ЛУКША

Быў вечар, халодны, з імглой у паветры, быццам свет забыўся, што такое сонца. Я стаяў ля акна і глядзеў на горад, які здаваўся быць бясконцым. Постаці блукалі па вуліцах, замкнёныя ў сваіх думках, кожная з якіх несла тое, чаго не хацела паказваць. Я адчуваў, што ў мяне ўжо ўсё за мною, хоць не ведаў, дзе менавіта гэта знайсці.

Яна знікла, як і з’явілася. Без слоў, без тлумачэнняў, проста так. А я застаўся. Я працягваў шукаць яе ў кожным кутку кватэры, у кожным успаміне, які вяртаўся на імгненне, каб праз хвіліну знікнуць. Часам я памятаў яе пах, часам яе смех, але ніколі не тое, што было важна. Я ніколі не памятаў, чаму яна сышла.

Я сядзеў там, дзе яна мяне тады пакінула. Я яшчэ не ведаў, што рабіць з тым, што ад яе засталося. Ад яе дотыку, які калісьці здаваўся абяцаннем, і яе слоў, якія цяпер здаліся пустымі. Каханне? Можа калісьці было, а можа і не. Можа, толькі ў галаве, а можа, толькі ў целе. Але ўжо не ў нас.

Памятаю, калісьці мы трымаліся за рукі на старым мосце. Даўно таму. І тады, нібы ў ценю таго моста, у якім не было ўжо святла, развалілася ўсё, што мы пабудавалі. Што ад гэтага засталося? Некалькі разбітых момантаў, якія не пасавалі адзін да аднаго. Некалькі спроб, якія не мелі сэнсу. І я, які стаяў з краю, глядзеў, як яна сыходзіць. І я не мог яе спыніць, таму што ведаў, што мне няма чым яе затрымаць. Толькі цені, толькі рэха нашых слоў, якія цяпер нічога не значаць.

Прайшлі дні. (...)