Святая Марыя Петручук і святыні Памяці

Вольга СЯМАШКА

Архітэктар Ежы Усціновіч пра дух Падляшша, сваю місію і помнікі, што гавораць.

У цэнтры Падляшша, паміж праваслаўнымі і каталіцкімі званамі, паміж старымі могілкамі і маладымі творцамі, працуе чалавек, які праз камень і прастору гаворыць пра тое, што іншыя выказваюць малітвай. Прафесар Ежы Усціновіч — архітэктар, даследчык, педагог і чалавек, які стварыў не адзін дзясятак храмаў, помнікаў і прастораў памяці. У тым ліку — помнік святой Марыі Петручук, знакавай фігуры для беларускай супольнасці Падляшша.

Сёлета прафесар быў адзначаны срэбным медалём „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” — адным з найвышэйшых узнагарод Міністэрства культуры Польшчы. Мы сустрэліся з ім, каб пагаварыць не толькі пра ўзнагароды, але і пра місію, памяць і душу архітэктуры на мяжы культур.

„Для мяне архітэктура — гэта не формы, а сэнсы”

— Спадар прафесар, ад усяго сэрца віншуем вас з узнагародай „Gloria Artis”. Што яна для вас азначае?

— Медаль „Gloria Artis” уручаецца за творчую і навуковую дзейнасць у галіне культуры і за мастацкую творчасць. Гэта прызнанне не толькі маёй працы, але і самой сферы, якой я служу — духоўнай архітэктуры, ахове спадчыны, працы з памяццю народаў. Гэта гонар і абавязак працягваць тое, што пачаў даўно.

— Вы родам з Падляшша?

— Так. Я — тутэйшы, з памежжа, дзе сустрэліся народы, канфесіі, песні і жалобныя званы. І я стараюся быць верным гэтаму (...)