Шпацыр па здзічэлым лесе (8)

Ганна КАНДРАЦЮК

Нарадзіцца ў цяні лесу, як павянчацца з ім на ўсё жыццё. А кожнае расстанне пухне болем і настальгіяй. Ён прыходзіць з дапамогай і паратункам у цяжкія хвіліны, хопіць схавацца думкамі ў яго зялёны кокан, праспаць гора і слёзы, а пасля прачнуцца ў звычайным і не такім ужо дрэнным жыцці.

Зою я вылавіла здалёк сярод пешаходаў на вуліцы Пілсудскага ў Беластоку. Мы не сябравалі ў дзяцінстве, паміж намі была вялікая розніца ў гадах. А тут мы пацалаваліся на прывітанне, паўзіраліся з любасцю на сябе, ці можа больш дакладна на генетычны краявід нашай вёскі, у якім бліснулі воблікі бацькоў і сваякоў, адышоўшых ужо ў лепшы свет.

— Калі ты была апошнім разам у вёсцы?

— Можа гадоў дваццаць, можа болей, — адказала яна. — Няма ўжо да каго ехаць, усе родныя, сваякі памерлі.

Праўда, кожны раз, калі Зоя прыязджае на могілкі да бацькоў і дзядоў, яе запрашаюць вяскоўцы ў госці. Яна аднак не мае адвагі прыняць запрашэнне, там жа пабачыць запушчаную сядзібу бацькоў, абваленую студню, раскіданы панадворак. А можа і яе асудзяць за паступак, пачнуць ставіць прыкрыя пытанні...

— Адно, пра што мару, гэта прыехаць і пахадзіць па нашым лесе, — кажа.

І зараз, калі іду па Нараўскай дарозе, думаю пра Зою. Мне хочацца падзяліцца сваім бадзёрым, зялёным настроем з гэтай жанчынай, якую прагналі злыя языкі з роднага панадворка сорак гадоў таму. Для мяне, тады ўваходзячай у даросласць дзяўчыны, (...)