Антось Сівых на «Трапінцы» ў Нараўцы

Міра ЛУКША

Нараўчаншчына. (Этна)паэтычная экспедыцыя і схаваныя скарбы паэзіі памежжа. Пачатак.

Я зразумеў, што прыгода чакае мяне не ў цягніку з Лодзі-Фабрычнай, а ў чаканні перасадкі ў Варшаве-Усходняй, нагружанага сумкамі, рулонамі папер і матэрыяламі. Перада мной прызямлілася птушка, якую я раней не бачыў у гарадах. А праз паўгадзіны я ехаў на старым, лязгатлівым цягніку ў бок Гайнаўкі, Нараўкі, Грушак, Пушчы.

Адзін вялікі дом-сядзіба, некалькі невядомых людзей з розных куткоў свету, блізкія лясы, вёскі і мястэчкі, дзе адбываецца тое, што і звыклае, і невядомае — для мяне, то-бок для беларуса, які амаль усё сваё дарослае жыццё правёў у Вільні і Лодзі. Гэта падобна на настройку для фільма жахаў, але яшчэ лепшая ўстаноўка для прыгод, даследаванняў і творчай працы.

Мэта?

У мяне была даволі выразная мэта — я хацеў ператварыць вершы паэтаў гэтых краёў у візуальныя вобразы. Гэта сутнасць маёй практыкі візуальнага мастацтва і эксперыментальнай каліграфіі, якую я называю «вершаформы». Людзі ў сучасным свеце чытаюць больш, чым калі-небудзь раней: абмен імгненнымі паведамленнямі, вулічныя шыльды, вэб-сайты, часам прозу або публіцыстыку, і вельмі рэдка — паэзію. Яна патрабуе пераключэння ў іншы рэжым чытання, не кожны да гэтага гатовы. Аднак з часоў вучобы ў полікультурным асяроддзі Вільні ў мяне з’явілася патрэба паказваць і гаварыць пра паэзію і яе феномены ў новых формах камунікацыі, у (...)