Шпацыр па здзічэлым лесе (7)

Ганна КАНДРАЦЮК

Пад нагамі шалясцела ссохлае дубовае лісце навеянае з нябачных дубоў, прыхаваных у глыбі бору. Здавалася, гэта міфічны Кострын пашыраў сваё панаванне, падыходзіў да прасохлых балот, займаў алешнік, вырываўся са старых абрысаў, ці можа вяртаўся на сваё першабытнае месца. У маёй памяці жылі яшчэ два старыя дубы з двара Будзьвілаў. Апошні з іх, шмат разоў паранены маланкамі, напамінаў гіганцкі асмалены палец, вытыркнуты ў неба. У яго выпаленай сярэдзіне, быццам у цёплым жываце, хаваліся ў час дажджу пастушкі, а калі панавала абедзенная спёка, яго акружалі вяночкам авечкі, каб падрамаць ва ўяўных кронах і пошуме.

Праўда, паўмёртвы, аголены дуб выпускаў галінкі і пладаносіў да канца свайго жыцця.

Дрэва значыла не толькі краявід, але і месца, дзе стаяў двор, якое пасля вайны пачалі называць «Пад Антолькавым дубам». На прыдворнай зямлі пасвілі чароды вясковых авечак, кароў, коней.

Другі дуб пад заслонай ночы зрэзалі жыхары Лапухоўкі. Жахлівы акт вандалізму і пакражы быў аднатаваны ў шасцідзясятыя гады ў «Ніве» рукой майго аднавяскоўца Пеці Банькоўскага. Аштрафаваны дуб парэзалі на часткі, а дрэва раздзялілі на патрэбы гміны. Адна частка дваровага дуба гадамі праляжала ля гарода маіх суседзяў. Калоду ўспрымалі з падсвядомым пакланеннем, пры ёй ахвотна фатаграфаваліся або спявалі агулькі ў светлы тыдзень. Па прычыне сваіх гіганцкіх памераў калода не падыходзіла на лавачку для мужчын, затое (...)