Шпацыр па здзічэлым лесе (4)

Ганна КАНДРАЦЮК

На стаптаным у мінулым шляху мне здавалася, што іду новай, хаця знаёмай дарогай. Пад нагамі шалясцела ссохлае лісце дубоў. Пасля смерці тысячы елак, якія зараз валяліся як рассыпаныя запалкі, дубы з пакручастымі кронамі нанова парадкавалі ўнутраную архітэктуру лесу, прыдаючы яму драпежную афарбоўку. Час ад часу здавалася, што паўставалі яны каранямі ўверх, каб у экстатычным поклічы паскардзіцца аб сваёй бядзе небу і ўсім, хто яшчэ астаўся жывы на засуху, на бяздумнасць дрывасекаў, на ненажэрнасць паляўнічых, на адміранне мясцовага свету. І толькі пранізлівы грукат сотні дзятлоў навяваў думкі пра аздараўленне і ацаленне: будзе лес, будзе лес...

За скрыжаваннем з магілкай дзіцяці пачынаўся жахлівы Кострын. І хоць у апошнія гады там ніхто не павесіўся, урочышча далей явіцца сінонімам гібелі, блуду, вар’яцтва. Ды нават калі ў каго раз’едзецца шайба, у вёсцы кажуць: пайшоў у Кострын.

Учора гэтак мой брат сказаў пра свайго сябру, які, быццам у помсце, махаў кулаком чыстаму паветру і не адказваў на яго прывітанне. Што з ім? — спытала я. — Не ведаю, — пачуўся машынальны адказ, — хіба пайшоў у Кострын.

Урочышча як пры міфічных вяках далей парастаюць дубы. Бо слова «кострын» па-славянску — «дубовы гай». Відавочна наш Кострын, які ўсё дамагаўся ахвяр у выглядзе самагубцаў, у мінулым служыў святыняй, дзе на прастол прыносілі ахвяры з людзей і жывёлы.

Заходзіць туды без патрэбы ці нейкага (...)