Муміі

Міраслаў ГРЫКА

Пісаць фельетоны — справа вельмі клапотная. Здавалася б, напісанне стандартнай старонкі займае некалькі чвэрцяў гадзіны. Магчыма, ёсць аўтары, якія «лётаюць на словах», але я асабіста такіх людзей не ведаю. Для большасці людзей напісанне калонкі здаецца ўтомнай працай, якая псіхічна і эмацыйна знясільвае. Ціск часу таксама мае значэнне. Тэкст павінен быць здадзены ў друк да вызначанага тэрміну, дня і часу. Што рабіць, калі своечасова не прыйдзе ў галаву цікавая ідэя ці нават чарнавы праект будучай рубрыкі? «Тэма! Дайце мне тэму!» — ледзь не ў роспачы крычаў Войтэк Каранкевіч, цяпер аўтар масавых кніг, а тады аглядальнік «Выбарчай газеты». Была серада, калі ён сеў за наш стол расчараваны і незадаволены. Раніцай у чацвер трэба адправіць у рэдакцыю новы фельетон! Ён прызнаўся нам, што некалькі дзён адчуваў сябе інтэлектуальна разбітым і не мог рухацца наперад. Адбывалася гэта ў неіснуючай цяпер кавярні «Маршанд», дзе ўмоўна сустракаліся мясцовыя журналісты, літаратары і мастакі. Таму яны на асабістым вопыце ведалі прылівы і адлівы творчай сілы. Такім чынам, салідарна і агульнымі намаганнямі мы знайшлі «тэму», якую Войтэк падхапіў крэатыўна і з задавальненнем для чытачоў. Такім чынам мы заслужылі яго падзяку і ўзорна прынялі яе на наступны дзень. Вось толькі не памятаю, ці не было пасля яшчэ адной... Нас тады звязала непарыўная сувязь — мы ўсе адчувалі сябе суаўтарамі той рубрыкі... Выдатны аглядальнік «Палітыкі», светлай памяці (...)