Насякомыя душы

Міраслаў ГРЫКА

З цёмных наносаў сучаснасці прусакі ўсё смялей выходзяць на святло. Іх паўсюль маса. У Польшчы. У свеце. І не толькі ў прэзідэнцкіх палацах і міністэрскіх кабінетах, але і ў звычайных дамах. Клопат пра парадак і чысціню — гэта вітрына чалавечай культуры. Пры гэтым трэба памятаць пра само акно і мыць яго не толькі ў асаблівых выпадках, але і вымятаць ідэалагічнае павуцінне, выціраць псеўдапатрыятычныя плямы і хуліганскія палітычныя каракулі. Ды дзе ж там! Неахайнасць стала глабальнай. Яна завалодала нават немцамі, якія некалі славіліся сваёй узорнай акуратнасцю — як асабістай, так і грамадскай. Сёння ў іх ёсць, хм... слова на «б»? Няхай будзе бардак! Хіба што гэта адбываецца за нашай заходняй мяжой, трошкі, і гэта перакінецца на Польшчу. Або ўжо пералілося. За ўсходні фланг і яго калючы дрот можна быць спакойнымі. Пра гэта Лукашэнка ўжо клапоціцца. Куды падзецца хаатычнай дэмакратыі? Паводле яго слоў, парадак вызначаецца бінарным алгарытмам: альбо рукі па швах, альбо цябе выправяць міліцэйскай дубінкай. Дык усё ясна! Там, там. Нядбайнасць, занядбанасць, абыякавасць, вось кузуркі чалавечай душы — часта яшчэ там цямней, хоць вока выкалі. Аднак я не губляю веры, што ў яе ўсё ж такі сонечны характар. Тым не менш, мяне здзіўляе, што, нягледзячы на іх цёмныя схільнасці, кузуркі душы ўсё больш нахабна падвяргаюць сябе штодзённаму ўздзеянню ў масавым маштабе. Хіба што дзень здаецца толькі светлым, а ноч — цёмнай. Дык дзе ж (...)