Ніва № 02 (3583), 12 студзеня 2025 г.
Вершаўчытальня Андрэя СЦЕПАНЮКА (89). Глянуць далёка за сябеАндрэй СЦЕПАНЮКПачатак новага года, як заўсёды, прыносіць многа разважанняў на тэму таго, якім ён будзе, а можа лепш, якім у нашых вачах быць павінен. З часам такія разважанні становяцца неверагодна нецікавымі і нуднымі, дык што ж яшчэ новага можа прыдумаць чалавечая галава апрача таго, што і так ужо было прыдуманым. У мінулай „Вершаўчытальні” я таксама пагуляў у варажбіту і чакаю, колькі з маіх прагноз спраўдзіцца. Але, гэта ўжо было, не так даўно, але было. А калі было, гэта значыць, што становіць яно ўжо гісторыю. А калі прайшлі мы да гісторыі, то трэба сягнуць намнога глыбей і прыпомніць сабе тэксты сваіх продкаў, якім давялося жыць многа, многа гадоў раней ад нас. А з чаго ж можам пачаць, як не з тэксту найстарэйшага беларускага рэлігійнага гімна з паловы ХІV стагоддзя — „Багародзіца”. Словы беларускага варыянта „Багародзіцы” былі запісаны ў 1529 годзе ў Першым Статуце Вялікага княства Літоўскага, але я прывяду тэкст на мове больш сучаснай. Багародзіца, Дзявіца Богам славёна, Марыя У Твайго Сына, Гаспадзіна Маці звалёна, Марыя Маці звалёна, Марыя Зычы нам і адпусці нам І дзеля Хрысціцеля, Божыца Слыш галасы, чалавечы мыслі поўнь І малітву Табе ўзносім І даць рады Цябе ж просім Дай на свеце збожны пабыт Па жывоце дай райскі быт Багародзіца, Дзявіца Богам славёна, Марыя. (...) |