Новыя вершы Юрыя Баены

Юры БАЕНА

Шуміць магутны бор.

Абдымаюць мяне сосны

і любоў.

Калі гай зялёны гамоніць,

свет прасякнуты боскай красой.

Душа ў ландышах белых.

Ціхіх кветак шэпт, перазвон...

Ах, як цяжка паверыць,

што жыву на вечнай вайне

дабра са злом...

* * *

Ціша світальная...

Раніца маёвая або вераснёвая.

Даль палявая — знаёмая,

сцежкі дзяцінства.

У небе прасторным,

у небе замглёным

між хмараў прагал.

З надхмар’я

сляза ўспамінаў

коціцца па твары.

Перш-наперш

яна душу адчыніла —

ў блакітны мой верш...

У нас

У нас адкрытыя сэрцы,

свежыя сілы

і вольныя рукі.

Хапаем праменні сонца

і хвіліны шчасця.

Маем бляск у вачах

і радасць на тварах.

Захоплены штодзённасцю,

чакаем добрага заўтра...

Неспадзявана запынілася восень

і краем непадзельна ўладарыць

стракатасць

усюды паміраючага лісця...

* * *

Стукаю ў дзверы каменя —

заўжды зачынены.

Шукаю каменных вокнаў —

дзе ж тыя вокны?

У мальбе прашу

надзеі слова.

Скала-нямова.

Прыкладаю (...)