Нянаскі суп

Міраслаў ГРЫКА

Як рыбная костка застрагла ў горле, сіфон заграз у маёй галаве. Так называлася вялікая шкляная бутэлька для газаванай вады, і напаўнялі яе толькі ў спецыяльных пунктах абслугоўвання. Так было ў гарадах. Вёска павінна была задаволіцца бестэрміновай «Сталовай газаванай вадой», якую час ад часу прадавалі ў крамах ГС, якая з часам самавыгазоўвалася. Пэўна ў канцы тэрміну прыдатнасці ўтрымлівалася там больш бурбалак вуглякіслага газу. Айчынныя сіфоны мелі ёмістасць адзін літр. Іх вага разам з вадой і шкляной бутэлькай дасягала двух кілаграмаў. Цяжкія. Але гэта нічога. У дзяцінстве, калі я гасцяваў у старога дзядзькі ў Беларусі, ледзь не злавіў грыжу, несучы «савецкі» сіфон. Яе аб’ём складаў, напэўна, тры літры, а поўная вага значна перавышала вагу 5-кілаграмовай гіры. Улічваючы мой дзіцячы і даволі кволы рост, падняць такі цяжар мне было не па сілах. Не памятаю, што я тады пра гэта думаў, але, напэўна, у іх усё павінна было быць больш маштабным. А яшчэ лепш: самым-самым! І гусеніцы, і афіцэрскія шапкі, і нават круглы хлеб, які, як памятаю, быў крыху меншы за акружнасць кола калгаснага трактара. Я даведаўся, што яны таксама маюць самую вялікую армію ў свеце і з’яўляюцца самай вялікай краінай на планеце падчас абавязковай адукацыі ў школе. Ва ўсякім разе, у мяне ўжо было адчуванне, што багацце велічы заўсёды ідзе рука аб руку з беднасцю чалавечага існавання. У дзядзькі мы елі бульбу з агуркамі з хатняга агарода, запіваючы гэтую (...)