Новыя вершы Жэні Мартынюк

Жэня МАРТЫНЮК

* * *

Калі не хапае слоў,

тады маўчыць нябесная ціш,

калі з вачэй сплываюць

пакаянныя слёзы,

мы пачутыя Богам,

калі трапеча сэрца

нараджаецца думка,

каб не аддаліцца ад тых,

якія першымі нізка

пакланіліся

Святлу Віфлеема.

Ружа

Ты —

каралева кветак,

шаўковая далікатнасць

у маіх руках.

Ружа —

у колерах тваіх

нявіннасць,

каханне,

развітанне,

таямніца слоў

ціхая і пахучая,

свята маіх

думак,

вачэй,

душы.

Ружа —

чаму твая прывабнасць

мне балюча сэрца раніць?

Адкажы, каралева,

адкажы мне.

Неба над Бельскам

Ты ад’ехаў цягніком на світанку,

знік з маіх маўклівых вачэй

ды не з думак назойлівых,

а зараз плакала неба.

Кроплямі дажджу

сплывала туга з майго

немаладога ўжо твару.

Бягучы за табою вачыма

я збірала раскінутыя кветкі,

што яшчэ не выцвілі

ў сваім часе.

У незакончанай размове

абарваўся мой жаночы свет,

паміж днём і ноччу,

небам і зямлёй,

мною і табою,

паміж нашымі вуснамі

і недапітым келіхам віна.

Зялёнае дрэўца

Нібыта блізка сябе,

а чамусьці далёка,

магчымае (...)