Ніва № 48 (3577), 1 снежня 2024 г.

Мінскі БДУ — Сонца свабоды нашага Сакоўскага (ч.ІІІ)

Уршуля ШУБЗДА

У Мінску жылося вельмі добра, — успамінае шматгадовы настаўнік Гайнаўскага беларускага ліцэя Васіль Сакоўскі. — У нашым корпусе філфака, можа кіламетр ад нашага інтэрната, на Кірава, былі лекцыйныя і экзаменацыйныя залы, і туалет. На адной сцяне — цэлы рад пісуараў. Заходжу, а так высока над пісуарамі напісана: Сюда не зарастет народная тропа.

Гэта словы з верша Пушкіна Я памятник себе воздвиг нерукотворный..., быццам бы ставіў сабе помнік пры жыцці.

Я памятник себе воздвиг

нерукотворный...

Я памятник себе воздвиг

нерукотворный,

К нему не зарастет народная тропа,

Вознёсся выше он главою непокорной

Александрийского столпа.

Нет, весь я не умру —

душа в заветной лире

Мой прах переживет и тленья убежит —

И славен буду я, доколь

в подлунном мире

Жив будет хоть один пиит.

Слух обо мне пройдет по всей Руси

великой,

И назовет меня всяк сущий в ней

язык,

И гордый внук славян, и финн,

и ныне дикой

Тунгус, и друг степей калмык.

И долго буду тем любезен я народу,

Что чувства добрые я лирой

пробуждал,

Что в мой жестокий век восславил

я Свободу

И милость к падшим призывал.

Веленью божию, о муза,

будь послушна,

Обиды не страшась, не требуя (...)


поўны тэкст артыкула ў друкаваным варыянце газеты або праз тыдзень у архіўным выпуску Нівы.PDF