Закон — не табу

Міраслаў ГРЫКА

Роля рытуалу ў польскім праве не перабольшваецца. Адна партыя надае яму асаблівае значэнне, тым больш, што гэтае палітычнае ўтварэнне сышло... у апазіцыю. Рытуал як такі патрабуе дасканалай дысцыпліны паўтарэнняў, паколькі ён імкнецца дакладна ўзнавіць тое, што неабавязкова павінна быць рэальным, але заўсёды павінна адпавядаць нейкаму ідэалу, нават калі ён узнаўляе ненаўмысныя памылкі або недахопы ў арыгінале. Ідэалам для той партыі з’яўляецца закон, які сама стварыла. Таму так жорстка абараняе свае дасягненні. І яшчэ больш ганіць міністра Боднара, задача якога — адрамантаваць папсаванае. У рытуале кожнае адхіленне ад зыходнага ўзору робіць яго не наўмысна, але наўмысна дэфектным і неіснуючым. Там партыя так заўзята пільнуе свайго, калі нават парушае пэўнае табу. Прывяду прыклад аднаго каталіцкага святара, які быў неналежным чынам рукапакладзены падчас урачыстай прыміцыі ў мясцовага біскупа. Адбылося гэта ў ЗША. Папа Бенедыкт сядзеў тады ў Ватыкане. Што да няўдалай першачарговай цырымоніі, біскуп нявінна пераблытаў два-тры словы формулы. Так і аказалася праз некалькі гадоў, калі святар, кінуты сентыментамі, вырашыў паглядзець відэазапіс сваёй прыміцыі. Да таго часу ён верна служыў Касцёлу; хрысціў, канфірмаваў, адпускаў грахі, намазваў святымі алеямі... Жадаючы быць шчырым, пайшоў да таго ж біскупа з драматычным пытаннем: ці я святар? На жаль, у святле кананічнага права ён не быў святаром з за дэфектнай формулы (...)