Пасярод мушак

Міраслаў ГРЫКА

Я адназначна за ўмераны клімат, а магчыма нават, паводле залатой сярэдзіны, умеранасць наогул. З узростам я ўсё больш адчуваю агіду да крайнасцей. Таму на гэты раз я прамаўчу пра палітыку, якая з’яўляецца адлюстраваннем крайнасці клімату. І той паскудны клімат. Усё роўна праз хвіліну, нягледзячы на праліўны дождж і парывісты вецер, я з задавальненнем пайду на шпацыр з сабачкам. З парасонам. Ідзем наперад. Марш у любым кірунку палягчае пошук страчанай мэты... Дзіўна, як далёка можна зайсці ў сваіх перыпатэтычных разважаннях. Часам нават за межамі чалавечай логікі, то-бок розуму. Усё, што адбываецца па за розумам, зразуметае такім чынам, тым не менш таксама грунтуецца на логіцы. Толькі рознай. Можа, нялюдскай? Прычына, прызначаная для гэтага, была б звышпрычынай? Гэта дзіўна, каб не сказаць. Калі я іду на шпацыр — ці з сабакам, ці проста з парасонам — я даю свайму мозгу вялікую свабоду. Нядаўна мяне захапіла думка, што кансерваваныя шпроты захоўваюць сваю назву да таго часу, пакуль не закрыюць банку. Яны плёскаюцца ў таматным соусе, а можа, алеі, і нікому не важна, што яны вядуць вельмі насычанае грамадскае жыццё. Толькі калі вы адкрываеце бляшанку, яны паводзяць сябе як мёртвыя. І як можна такое есці? На шчасце, у свеце няма недахопу ў жывых кармах. Возьмем у якасці прыкладу гэты хлеб надзённы. Не трэба казытаць яму пяткі, каб убачыць, што ён сапраўды жывы. Панюхаць, пачуць, як патрэсквае запечаная скарыначка... (...)