Вершаўчытальня Андрэя СЦЕПАНЮКА (81) Летні дождж, і не дождж...

Андрэй СЦЕПАНЮК

За акном ідзе ліпеньскі дождж. Павевы цёплага ветру робяць далікатныя хвалі ў кубку ранняй кавы. Камп’ютар глядзіць сваімі люстранымі вачамі і гаворыць: напішы штосьці, напішы так, каб было адчуванне, што апрача гэтага дажджу няма нічога важнага, а можа нават, што нічога іншага не адбываецца ва ўсім свеце. Не толькі тым нашым, з якім маем штодзённыя сутыкненні, але ва ўсім, там дзе мы ніколі не былі і ніколі не будзем, і нават там, дзе мы нават не ведаем, што гэтае месца існуе. Кава з хвалямі, асабліва ў восем гадзін раніцы, надзвычай смачная. Зразумела, без цукру, дык знаходжуся ў штораз большай кампаніі дыябетыкаў. Цікава, колькі яшчэ раз мой доктар будзе ўгаворваць мяне на скарыстанне са славутага ў апошнім часе «озэмпіку». А можа ўзяць яго і стаць такім худзенькім, як дваццацігадовая мадэль? Але навошта? Ці гэта штосьці яшчэ зменіць? Здаецца, лягчэй будзе памяняць лекара. А дождж ідзе, нікуды не спяшаецца, ён ведае, што спяшаць няма куды.

Дождж, пракраўшыся ў храм па карнізе,

Твар праявіць на белай сцяне.

І царква, нібы вежа ў Пізе,

Нахіліўшыся, ў рэчку зірне.

Дождж абмые, напоіць, загоніць —

Лісце, вербы і фрэскавы твар.

Нібы неба пярэстае доіць —

За вяроўкі цягае званар.

Дождж стаіць ля царквы, як прыдзвернік,

Як ля хорама бедны сваяк,

Як ля храма разгублены (...)