Маразматычныя часы

Міраслаў ГРЫКА

Мы жывём у цікавыя часы. Каб іх зведалі нашы ворагі! Ды дзе ж там! Часы даюць лупцоў усім без выключэння, лепшым і горшым, разумнейшым і дурнейшым, бяднейшым і багацейшым. Што ж, такія часы! Па-свойму яны эгалітарныя — кожны сам сабе аўтарытэт. Але сваю асаблівую элітарнасць яны праяўляюць і іншымі спосабамі. Паколькі сярод іх няма нікога, хто лічыў бы сябе дурнейшым за іншых або лічыў іншых разумнейшымі за сябе, усе адразу перакрыкваюць адзін аднаго, каб даказаць сваю выключнасць. Характэрная рыса гэтых часоў — усе хочуць гаварыць, але ніхто нікога не слухае. Проста праверце інтэрнэт-форумы. Там нічога не абмяркоўваецца чаму гэтак дзеецца і як гэта звязана з іншым, але пра сваё, хутчэй пра свае, непрымірымыя прычыны, пра свае ўстояныя перакананні. Я пішу «хутчэй», таму што часам здараецца так, што некаторы час нехта даволі талкова спрачаецца, але потым абодва бакі хутка вычэрпваюць сваё прыроджанае ці засвоенае красамоўства і справа заканчваецца так, як і павінна была скончыцца — нахабным бурчаннем адзін на аднаго. Прынамсі, у гэтым столькі праўды, што наша гаворка вяртаецца да сваіх вытокаў, гэта значыць да выказвання асабістых памкненняў у іерархіі дзікай арды з усё больш агрэсіўным бурчаннем. Тыя, хто адчуваў сваю сілу, адказвалі яшчэ мацнейшым рыкам; калі не, то па разумных разліках адказвалі пакорлівым хныканнем. Такім чынам, прамая канфрантацыя была рэдкім і відавочна крывавым выпадкам дрэннага разліку або (...)