Вартыя большага

Міраслаў ГРЫКА

Самыя страшныя гады майго жыцця, 1990-я, дакучаюць мне і сёння. Я кепска іх памятаю, кепска пра іх думаю. Хаця ў думках шаную сваю зусім маладую жонку Агнешку... Так што не ўсё тады было кепска і заробкі, і жудасная кватэра, і разарваныя адносіны на працы, і адсутнасць надзеі на будучыню. Будучы супрацоўнікам т.зв. культуры, я, як мог, дапаўняў свой дзяржаўны заробак. Я кампенсаваў гэта нахабствам, а не веданнем механізмаў капіталізму, які прынёс у Польшчу прафесар Бальцаровіч. Неяк нечакана, а фактычна па законе кадука, я стаў спецыялістам па маркетынгу і рэкламе; дарадцам новаствораных і прагных кампаній да хуткага поспеху і іх ценявым распаўсюднікам. Памятаю фірму «МаМ», вытворцу сучаснай мэблі, да якой я заклікаў беластачан лозунгам: ложкі, трывалыя канапы... на 10 000 тысяч дзён! Мне гэта тады здалося дасціпным... На жаль, я занядбаў сваю працу ва ўстанове культуры, каб папоўніць свой дзяржаўны заробак шматразовымі надбаўкамі, якія атрымліваў ад ініцыятыўных працадаўцаў. Нарэшце я звольніўся з ваяводскага цэнтра культуры, што выклікала незадаволенасць яго надзвычай цярплівага дырэктара Казіміра Дэркоўскага, які нават абвясціў у сваёй кнізе ўспамінаў адным са сваіх дырэктарскіх поспехаў тое, што я працаваў пад яго кіраўніцтвам сем гадоў. У той час, падчас т.зв. «камуны» я адбіраў усе свае творы капрызна, і нават лічыў гэта сваім поспехам. А я быў і рабочым, і пасыльным, і журналістам, і кладаўшчыком, і (...)