Надзея (працяг з «Нівы» № 24)

Віктар САЗОНАЎ

Рухавікі лятальнага апарата працавалі роўна і манатонна. За бортам плаўна плыла разам з самалётам ноч. Пасажыры збольшага спалі. Некаторыя стараліся заняць сябе нечым, але не асабліва тое атрымлівалася. Пра гэта сведчылі заспаныя фізіяноміі.

На экране тэлевізара ў салоне паказвалі фільм. „Цітанік”. І хто толькі надумаўся пусціць менавіта гэты фільм на такім доўгім маршруце, дзе і без жахаў гібелі самага вялікага карабля не ўсё добра з нервамі? Дзесяць тысяч метраў над зямлёй, усё ж такі. Ну і над вадой, прыкладна столькі ж. Пару сотняў туды сюды, ды гэта не істотна. Для страху вышыні не істотна. Ды і для страху пералётаў на самалёце таксама.

Але гарадзенскія муж і жонка не баяліся зараз ні вышыні, ні пералёту. Не да гэтага было. А той фільм і так ніхто не глядзеў.

— Як мы будзем жыць далей, Валера? — спыталася Наталля. — Няўжо атрымаецца? Ды і навошта? Я ўжо звыклася з думкай, што ўсё кончана. Так не хочацца перажыць гэты боль наноў. Я баюся.

— Я думаў пра гэта, — адказаў той. — Як тады з табой развіталіся, усю ноч думаў. Успамінаў наша жыццё. Пракруцілася яно ў мяне перад вачамі як перад смерцю, у адваротны бок. Назад. Усё прагледзеў. І мне здаецца, я ведаю што нам трэба.

— Нам?

— Так, нам.

— Падзяліся думкамі, калі не сакрэт?

Валерка залез ва ўнутраны кішэнь пінжака і дастаў каляровы фотаздымак. Працягнуў яго жонцы.

З (...)