Пастаяць ля ляжаўшай дарогі

Міраслаў ГРЫКА

Бываюць дні, калі ўсё ідзе не так, і як бы вы ні жадалі, вы не пасунеце свет ні на цалю наперад, як планавалі. Нічога не ідзе. Таму сёння я вырашыў нічога не рабіць. Ці поўная пасіўнасць разбурыць чары ўчарашняга дня? Насуперак сабе, я выйшаў з дому. Спрацаваў ахоўны рэфлекс штодня выгульваць сабаку. Толькі прайшоўшы некалькі сотняў метраў, я спытаў сябе: навошта я гэта раблю? Quo vadis? — так бы мовіць. Гэтае пытанне ўспыхнула ў маёй галаве адразу каля асфальтавай дарогі, якая вядзе ў Нарву. Верны свайму абяцанню, што я нічога не буду рабіць у гэты дзень, я спыніўся на яе краі. Так што я стаяў, а яна бегла, як ідыётка, зноў і зноў. Прызнацца, аднак, я не разумею, чаму часта кажуць: тая ці іншая дарога кудысьці ідзе ці бяжыць... Бо насамрэч яна ляжыць роўна, нерухома. Але калі дарога хоча бегчы, гэта яе справа. Я аддаў перавагу пастаяць сабе.. І я б, напэўна, прастаяў там да змяркання, калі б не мой сабака. Я рашыў пастаяць у сваім агародзе. Усе астатнія дрэвы і хмызнякі, акрамя адной старой грушы, пасадзіў я быў асабіста ў сваім выразным парадку і выбары. Аднак з гадамі яны разрасліся, настолькі звужаючы прастору саду, што мяне ахапіла клаўстрафобія. Штогадовая абрэзка мала дапамагае. Мой сад, ратуючыся ад пілы і секатара, даўно перасягнуў плот, які атачае маёмасць. На жаль, чым больш ён расце вонкі, тым больш і сціскаецца ўнутр. Дрэвы кідаюць усё большыя цені, кусты займаюць усё больш месца, мае любімыя (...)