Надзея (працяг з «Нівы» № 21)

Віктар САЗОНАЎ

Сымановіч ажно пачаў задыхацца. Наталлі нават страшнавата стала за яго стан. Таму вырашыла не паведамляць, што нядаўна ўзніклае захапленне ад кавалера зноў зляцела кудысь бясследна, і адрасу не пакінула.

— Не нервуйся, — супакаяльна прамовіла яна. — Давай лепш зацвердзім адну ранейшую дамоўленасць. Я пра Асамі.

— А што Асамі? — яшчэ нервовым голасам перапытаў прафесар.

Ён і сам імкнуўся супакоіцца, і ўжо быў не рады, што падняў тэму другіх мужчын. Таму зараз прагнуў перавесці размову на іншае.

— З Асамі ўсё ясна, — задэклараваў Сымановіч. — Як я і абяцаў, яна атрымае лепшы дагляд. Але шанцы ў яе не стоадсоткавыя. І скажы мне, як ты будзеш сябе адчуваць, калі з Асамі штосьці здарыцца нядобрае? А калі гэта здарыцца, то здарыцца па тваёй віне! Бо ты спрыяеш памылковай думцы, што ёй трэба нараджаць. А можа лепш перарваць цяжарнасць, і не рызыкаваць?

Наталля паднялася на ногі.

— Мне пара, — сказала.

Сама не чакала, што так атрымаецца. І Мішка не чакаў. Нарэшце і ён застыў як саляны слуп.

— Мы не дагаварылі, — заявіў Сымановіч.

Наталля дайшла да дзвярэй, і толькі працягнуўшы руку, каб адчыніць іх, заўважыла, што ўсё яшчэ трымае пярсцёнак. Яна апусціла галаву, палюбавалася ювелірным вырабам яшчэ крыху і вярнулася да стала. Паклала пярсцёнак у каробачку.

— Давай дагаворым, калі ты так хочаш, — заявіла яна.

— Давай, — адгукнуўся (...)