Вайна паводле Акакія

Міхал ІВАНЮК

Калі вайна становіцца рэальнай? Калі ўбачыш яе па тэлевізары? Калі ўбачыш усе ваенныя жахі на шкляным экране — згарэлыя будынкі, абломкі аўтамабіляў і целы на вуліцы? Гэта насамрэч прываблівае адных людзей, а іншых не, гэта залежыць ад нашай ментальнай структуры і таго, як мы ўспрымаем жудасныя сцэны на шкляным экране. Адны будуць клапаціцца, другія скажуць, што целы ляжаць на вуліцы чужыя, пра якіх яны нічога не ведаюць, і навошта каму клапаціцца пра іх лёс і пра тое, ці скончыцца іх шлях на могілках ці ў прыдарожнай канаве. Вайна насамрэч далёка, ці то ў сектары Газа, ці то на ўсходзе Украіны. Хтосьці з нас скажа, што гэта не нашы войны і ў іх гінуць не нашы суграмадзяне. Кожны мае права ўспрымаць гэта паводле свайго пункту гледжання і сумлення. Але ці напэўна? Калі я ўпершыню адчуў, што вайна сапраўдная, у лютым гэтага года, калі сустрэў людзей з палка імя Канстанціна Каліноўскага, якія бачаць вайну кожны дзень, якая фактычна доўжыцца ўжо амаль дзесяць гадоў, а пачалася яна ў поўным маштабе раніцай 24 лютага 2022 года. Тады я мог пачуць усе ваенныя гісторыі з вуснаў людзей, якія кожны дзень гуляюць са смерцю, і цана гэтай жудаснай гульні — іх жыццё або здароўе. А другі раз — калі пачуў гісторыю з фронту ад знаёмага.

З Кокам, бо гэта мянушка Акакія Мурачашвілі, я пазнаёміўся вясновым днём 18 красавіка 2021 года, калі ён набраў свае першыя ачкі за беластоцкі рэгбі ў хатнім матчы супраць «AZS AWF» Варшава. (...)