Майстрыха з Маліннік

Марыя ТАМЧУК

Дзевяностадвухгадовая Вольга Лаўрашук з Маліннік сустрэла мяне ў сваёй кватэры разам з маёй сяброўкай Алінай Дэмбоўскай-Янкевіч. У падарунак мы прывезлі ёй альбом «Каталог народных ручнікоў у гміне Бельск-Падляшскі», у якім апынуліся яе цудоўныя абрадавыя ручнікі. Мы прыйшлі пагаварыць пра вязаныя кручком карункі, якімі ўпрыгожаны былі ручнікі. Нам было цікава, хто яшчэ ў Малінніках так прыгожа вязаў.

Спадарыня Оля сустрэла нас кавай і печывам. Мы правялі некалькі гадзін у такой прыемнай атмасферы, вяртаючы ўспаміны. Аказалася, што ў яе сямейным доме не толькі карункі выраблялі, вышывалі, але і ткалі прыгожыя капы. Выбіраныя «пераборам» тканіны мелі цудоўныя ўзоры, а колеры былі такімі ж насычанымі, як і гады таму. Яна з гонарам дэманстравала нам ручнікі, вышываныя абрусы і сурвэткі... Пры адным я была ў захапленні ад яе слоў — арнамент пасярэдзіне, вышыты ў выглядзе вянка нявесты. Гэты матыў часта сустракаўся на ручніках, посцілках і абрусах. Нялёгкае вясковае жыццё, пазначанае порамі года і гаспадарчымі абрадамі, жанчыны ўпрыгожвалі колерамі і прыгожымі арнаментамі. Бацьку яны страцілі вельмі рана. Мама адна выгадавала шэсць дачок. Спадарыня Оля расказвала, якія ўсе яны працавітыя, і калі трэба было запрагаць каня ў воз, гэта не было праблемай. Рабілі дома жаночую і мужчынскую работу... бо трэба было! Яны вельмі падтрымлівалі адна адну. Ні адна дзяўчына не выходзіла з дому без пасагу. Для кожнай з іх (...)