Зямля нешчаслівая

Уладзімір ХІЛЬМАНОВІЧ

На гэтым тыдні якраз мінаюць угодкі так званай Рыжскай дамовы, калі «цёмных дарог махляры» падзялілі беларускую зямлю тэрытарыяльна. Потым было шмат якіх яшчэ падзей, сумных і нават вельмі трагічных, але і праз больш чым сто гадоў палітычныя эксперыменты над Беларуссю працягваюцца надалей. І ўжо цяжка асэнсаваць, хто мы ёсць у гэтай вялікай і стратэгічнай шахматнай гульні: звычайнымі разменнымі пешкамі, якімі бесперастанна маніпулююць і бязлітасна ахвяруюць? Ці самой гэтай дошкай, па якой сноўдае хто хоча і калі хоча? Ці нават нейкім грунтам пад гэтай дошкай, гістарычным перагноем, які мала што значыць у прасторы і часе праз тысячагоддзі існавання гэтай недасканалай планеты? На гэтым грунце час ад часу прабіваюцца нейкія зялёныя парасткі, як гэта было ў 1918 годзе ў звязку з абвяшчэннем Беларускай Народнай Рэспублікі, ці атожылкі нацыянальнага Адраджэння, кволыя дрэўцы суверэнітэту, як сталася ў канцы існавання Савецкага Саюза з дэкларацыяй незалежнай Рэспублікі Беларусь і пачаткамі сапраўднай дзяржаўнасці. Толькі ўрэшце ў канцы гэтага чарговага, доўгага і пакутлівага, цёмнага тунэлю для нас зноў гарыць чырвонае святло. І, перафразуючы літаратурнае выслоўе, хвалі Атлантычнага акіяна для насельнікаў Беларусі зараз разбіваюцца аб берагі памежных Кузніцы-Беластоцкай і Баброўнік.

Мая Гарадзеншчына зараз асабліва адрэзаная ад Літвы і Польшчы, а значыць ад усёй Еўропы. З Польшчай зараз няма аніводнага (...)