Чаканыя пажаданні

Міраслаў ГРЫКА

Мой мабільны тэлефон пачаў пухнуць ад эсэмэсак. Калядныя пажаданні... Да іх прывязваюцца і навагоднія. «Вясёлых і здаровых Калядаў» і «З Новым годам». Баюся, што калі б мае імяніны выпадалі на пачатак студзеня, то абавязкова ўвайшлі б у спіс калядных пажаданняў. Гэта дух часу, што мы робім усё па цэтліках. На шчасце, мае імяніны далёка не ў свята. Хтосьці мо адправіць эсэмэс у гэты дзень. Прыемна чытаць нават такое: «У сув. з ім — найл.» Дык адказаў бы аўтару: «Дзяк. Прывіт.». На жаль, адпраўшчыкі SMS не падпісваюцца, бо іх імя і нумар тэлефона ўсё роўна адлюстроўваюцца на экране. Але што, калі яго даныя былі выпадкова выдалены з адраснай кнігі? Тэкставыя паведамленні, абмежаваныя сваёй сцісласцю, хоць і з’яўляюцца дрэннымі рэшткамі прыгожага эпісталярнага мастацтва — майстэрства старанна каліграфаваных і прадуманых літар, я магу сцярпець, калі параўноўваю іх са смайлікамі — гэтымі «роцікамі», падобнымі на жоўтыя твары перакормленых кітайцаў. То яны пакрытыя пачуццёвымі «пацалункамі», то зігзагамі гневу, а часцей за ўсё кручкамі фальшывай усмешкі. Калядны смайлік, які я атрымаў учора, здавалася, быў як ад Санта-Клаўса, вялікі, але невядома, ці радасць, ці гнеў паказваў яго тварык. А паколькі імя яго адпраўніка, на жаль, «выпала» з адраснай кнігі майго тэлефона, я прысвячаю яму праз гэты тэкст жоўты твар кітайскага мудраца Канфуцыя і яго глыбокую, але занадта эзатэрычную думку: «Калі кілімок няроўны, не сядай на (...)