Надзея (працяг з «Нівы» № 49)

Віктар САЗОНАЎ

10. Ліст другі. Асамі адвяла заплаканыя вочы ад фатаграфіі Сцівена на стале толькі тады, як Джэсіка прынесла ёй супакаяльныя лекі. Дзяўчаты нейкі час сядзелі абняўшыся перад жалобнай пасмяротнай урнай з прахам маці Асамі. Але Джэсіка адчувала, што сяброўцы трэба пабыць адной.

Як Асамі не хавала недапісаны ліст, ён не застаўся незаўважаным. Ды і здагадацца каму той ліст адрасаваны таксама не было занадта складаным. Таму здагадлівая бландзінка дачакалася зручнага моманту, калі сяброўка крыху супакоілася, і спытала:

— Я бачу, ты хочаш застацца адна?

— Так, — адказала тая. — Маю яшчэ адну прыватную справу. Мушу яе дарабіць перш, чым пакіну гэты дом. Перад тым, як ехаць да доктара Сымановіча ў сейфе я пакіну ліст. Маю да цябе вялікую просьбу. Адчыні сейф толькі ў тым выпадку, калі са мной нешта здарыцца.

— Нічога не здарыцца. Усё будзе добра.

Джэсіка пакінула пакой, і нават кот выйшаў услед за ёй, нібыта і ён зразумеў, што Асамі трэба застацца сам на сам са сваімі думкамі.

А тая ўзяла чысты аркуш паперы і яе рука гэтым разам пачала значна больш упэўнена выводзіць на лісце літары, словы і сказы:

„Мой мілы Сцівен!

Калі ты чытаеш мой ліст, то мяне няма на гэтым свеце. Ты яго ніколі не ўбачыш, калі ўсё ж я буду тут.

У мяне знайшліся праблемы са здароўем. Лекар сказаў, што цяжарнасць для мяне небяспечная, а асабліва роды.

Але я (...)