Вершаўчытальня Андрэя СЦЕПАНЮКА (70). Пачуцці

Андрэй СЦЕПАНЮК

Чалавек збудаваны з цела і пачуццяў. Самы просты гэта падыход да таго, што знаходзіцца ўнутры кожнага з нас. Зразумела, без разважанняў на тэму душы, і таго, як кожны яе ўяўляе. На сёння нам гэта непатрэбна, хаця б таму, што за акном бушуе настальгічная восень і настрой, які ідзе з ёю, можа давесці да нечаканых высноў. Таму, толькі разважанні на тэму двух з чалавечых пачуццяў — кахання і нянавісці. Хтосьці скажа, што ў гадах аўтара, які толькі што пачаў ісці ў напрамку сёмай дзясяткі сваіх гадоў, разважанні аб першым з названых пачуццяў, гэта ўжо абраза, але хто ж свабоднаму чалавеку забароніць памарыць. Зрэшты, розным бывае тое ж каханне. Не заўсёды ў цэнтры яго знаходзіцца жанчына, ці мужчына, хаця здавалася б, што само паняцце, толькі і выключна з тымі персанажамі звязанае. А Айчына? Ну так, дык яна таксама жанчына, толькі крыху іншая і менш лагічная. І не кожны зразумее, чаму аб ёй трэба гаварыць, кахаць яе і верыць, што яна калісь будзе такой, аб якой марым. Дык ёсць на тым свеце месцы, дзе простыя паняцці не значаць так многа, як тут, дзе давялося жыць нам.

Хто з пяром, хто з паходняй

хто з посахам

свет знайшоў,

а я — з гострым нажом,

о сівая мая, о боская,

мая голая пад дажджом.

А ты думала, а ты й думай так,

што твой родны сын не зладзей,

таму й носіць нож, бо рабіць мастак

скрыпкі знатныя для (...)