Надзея (ч.V)

Віктар САЗОНАЎ

7. Джэсіка

Чырванавата-аранжавыя хвалі нябеснага свяціла, якое ўжо звалілася ніжнім бокам за далягляд, цалкам залілі сабой белы пакой, у якім прафесар Сымановіч нарэшце завяршыў сваё рукапіснае пасланне. Залілі настолькі густой і насычанай субстанцыяй, ажно гэтым разам і крэсла, і таксама гарнітур, і застылыя твары на партрэтах вялікіх навукоўцаў мінулага, і нават твар сучаснага, яшчэ жывога прафесара і медыцынскага свяцілы, што ўсё паружавела.

Сымановіч ўжо паспеў праз Марыю аддаць загад адправіць напісаны ім уласнаручна ліст свайму, ім жа здраджанаму ў маладосці каханню, і зараз знаходзіўся ў стане глыбокай задумлівасці.

Згрызотаў сумлення, якія тэарэтычна маглі б узнікнуць пры падобных успамінах памылак маладосці, ён не адчуваў. Ды і памылкамі свае паводзіны не лічыў. Ён быў спакойны і задумлівы, як акіян, які таксама не адчувае аніякіх згрызотаў па ўтопленых мараках. Яму здавалася, што ён увогуле нічога не адчувае.

Змены адценняў у колерах захаду сонца ён таксама не заўважаў зусім. Як і чырванавата-аранжавых змен у колеры яго белага пакоя.

Ды не толькі той пакой афарбаваўся ў колеры захаду. Сонечныя промні ляглі на ўсё наваколле, пралезлі з хуткасцю святла ў кожную шчыліну, каб не абмінуць на развітанне з гэтым днём нікога і нічога. Каб усяму жывому на зямлі пажадаць добрай ночы. Пажадаць сваім нябесным спосабам.

От жа гэтыя сонечныя прамяні (...)