Туса

Міраслаў ГРЫКА

На гэты раз нічога пра палітыку, хаця б крыху адысці ад яе! Можа, яшчэ раз пра каня... Мяне хвалюе гэтая праблема — можна запрасіць яго ў піўнуху, проста пагаварыць за півам? Я магу. Але што мне сказаць яму? Што чалавечая папуляцыя, якая складае прыкладна восем мільярдаў чалавек, штогод спажывае 60 мільярдаў жывёл, у тым ліку коней у незлічонай колькасці? 60 мільярдаў — гэта не памылка. І маштаб аднаго года таксама не памылка. Усё трапіць у туалеты. Людзі перамелюць колькі заўгодна жывёлы на каўбасы. І ўсе яны ў канчатковым выніку апынуцца ў людскіх прыбіральнях. Я не ведаю, колькі прыбіральняў у Саудаўскай Аравіі, але ёсць ферма Альмарай з дзевяноста тысячамі буйной рагатай жывёлы, большасць з якіх прызначаецца на тэрміновы забой. Гэта сапраўдны мегаполіс смерці. Побач з ім знаходзіцца ферма, размешчаная недалёка ад Чыкага, на якой утрымліваецца ўсяго 40 тысяч кароў, і з’яўляецца канцэнтрацыйным лагерам сярэдняга памеру. Але, але, мне ёсць што вас суцешыць. Усё больш краін мяняюць свае грамадзянскія кодэксы, надаючы коням і каровам статус «жывых істот, здольных адчуваць». Гэта мала што мяняе з пункту гледжання коней, але выклікае законнае пытанне аб дабрабыце каня, які п’е піва ў пабе. Закон, які існуе ў Польшчы, непасрэдна не закранае гэтай праблемы, пакідаючы яе вырашэнне існуючым грамадскім нормам і шырокім звычаям. Па гэтай прычыне тое, што не забаронена законам, не проста дазваляе свабоду інтэрпрэтацыі. Я магу прыйсці ў (...)